به نقل از «فرارو»

معادله پیچیده محمدرضا داورزنی

تاریخ انتشار: ۲ آبان ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۹۵۱۵۹۹

دوره چهارساله محمدرضا داورزنی اواخر آبان سال جاری به پایان می‌رسد، موضوعی که این روز‌ها و البته پیش‌تر از این بار‌ها مطرح شده بود بحث بازنشستگی رئیس فدراسیون والیبال است.

داورزنی از سال ۹۸ هدایت فدراسیون والیبال را برعهده گرفت، در آذر سال ۱۴۰۱ بحث بازنشستگی او به صورت جدی مطرح شد تا جایی که نامه بازنشستگی‌اش در رسانه‌ها منتشر شد تا مبنایی برای پایان رسمی به فعالیت این مدیر کهنه‌کار در فدراسیون والیبال باشد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در همان مقطع زمانی آرش فرهادیان مدیرکل دفتر امور مشترک فدراسیون‌های ورزشی ضمن تأیید بازنشستگی داورزنی اعلام کرد: «داورزنی از اول دی ماه ۱۴۰۱ بازنشسته خواهد بود.»

با وجود اینکه سال گذشته بحث بازنشستگی داورزنی به صورت جدی مطرح شد، اما او هر بار با اعلام اینکه «بازنشسته نیست» این موضوع را به تعویق می‌انداخت و در رأس فدراسیون فعالیت‌های خود را پیگیری کرد.

حالا در آستانه پایان دوره مدیریت داورزنی، موضوع جدیدی مطرح شده که بیشتر از گذشته جایگاه رئیس فدراسیون والیبال را متزلزل می‌کند. داورزنی که برای دوره جدید ریاست این فدراسیون نامزد شده با موضوع مخالفت نمایندگان مجلس برای ادامه فعالیت بازنشسته‌ها روبه‌رو شده است.

نمایندگان مجلس شورای اسلامی طی هفته جاری در جلسه رسیدگی به گزارش کمیسیون تلفیق برنامه هفتم توسعه جمهوری اسلامی ایران، با پیشنهاد حذف بند الحاقی ۱ از ماده ۷۸ موافقت کردند. در این بند که با تصمیم نمایندگان مجلس حذف شد به این موضوع اشاره می‌کرد که «ریاست فدراسیون‌های ورزشی آماتوری، ریاست کمیته ملی المپیک و ریاست کمیته ملی پارالمپیک شغل محسوب نمی‌شود و بازنشستگان هم می‌توانند ریاست آن‌ها را عهده‌دار شوند. مضافاً ریاست‌های مذکور از حیث صلاحیت عمومی مشمول مشاغل حساس است.»

حالا با حذف این بند دوباره رفتن و ماندن محمدرضا داورزنی رئیس فدراسیون والیبال را به یک مسئله در ورزش و والیبال تبدیل شده است. تا پایان دوره چهارساله داورزنی در فدراسیون ۲۸ روز دیگر زمان باقی مانده است و باید دید این بار رئیس فدراسیون تسلیم قانون می‌شود یا همچون سال‌های گذشته به فعالیت خود ادامه می‌دهد.

البته، اما وحید مرادی نایب رئیس فدراسیون والیبال پیش از این در گفت‌وگویی با خبرنگار مهر، موضوع بازنشستگی داورزنی را رد کرد و گفت: «اواخر آبان ماه دوره چهارساله داورزنی به پایان می‌رسد و داورزنی هم مثل بقیه نامزد‌ها می‌تواند در انتخابات شرکت کند. برخی می‌گویند او بازنشسته است، در صورتی که داورزنی بازنشسته نیست و این موضوع را وزارت ورزش در کمیسیون تأیید صلاحیت‌های فنی تأیید کرده است. او حالا ۶۲ ساله است و تا ۶۵ سالگی می‌تواند به کارش در فدراسیون ادامه دهد.

دوران طلایی و افول والیبال با داورزنی

داورزنی ۶۲ ساله، پس از جنگ و در جوانی کارش را به عنوان مدیر تربیت‌بدنی سپاه پاسداران شروع کرد. او سال‌ها به عنوان مدیرکل ورزش شهر‌های کردستان، کرمانشاه، سمنان و خراسان فعالیت کرد و رئیس فدراسیون سوارکاری شد، اما راه داورزنی از مدیرعاملی باشگاه صنام به والیبال ایران باز شد. او بعد از پایان دوره یزدانی خرم، به عنوان رئیس فدراسیون انتخاب شد.

داورزنی در دو دهه اخیر، به جز دوره نسبتاً کوتاهی که به عنوان معاون ورزش قهرمانی و حرفه‌ای در وزارت ورزش حضور داشت، مابقی سال‌ها به عنوان رئیس در فدراسیون والیبال فعالیت کرد. تیم ملی والیبال ایران در دوران مدیریت داورزنی به جمع ده تیم برتر جهان رسید، منابع مالی قابل قبولی وارد این رشته ورزشی شد و پست‌های آسیایی و جهانی به داورزنی و برخی نمایندگان والیبال ایران رسید.

والیبال ایران روز‌های شیرین کمی با داورزنی نداشت. قهرمانی نوجوانان ایران با تیمی تقریباً سالم و بدون صغر سن در جهان (۲۰۱۷). قهرمانی بی سابقه جوانان ایران در جهان (۲۰۱۹) و مهم‌تر از همه چهارمی ایران در لیگ جهانی والیبال (۲۰۱۴) از جمله دستاورد‌های فدراسیون والیبال در دوران داورزنی بود. البته که جواز حضور در المپیک هم بعد از ۵۲ سال در دوران مدیریت داورزنی به دست آمد. برای المپیک توکیو باز هم این موفقیت تکرار شد و تیم ملی والیبال ایران برای دومین بار المپیکی شد که این موفقیت هم در دوران مدیریت داورزنی رقم خورد.

اما روز‌های خوش والیبال با مدیریت داورزنی چندان دوام پیدا نکرد، رئیس فدراسیون که تقریباً هر سال از هدف ایران برای حضور در جمع چهار تیم برتر المپیک سخن می‌گفت، حالا به خاطر کسب نتایج ضعیف والیبال ایران در مسابقات لیگ ملت‌ها، قهرمانی آسیا و انتخابی المپیک از نرفتن به المپیک صحبت می‌کند و معتقد است: «اگر به المپیک هم نرویم دنیا به آخر نمی‌رسد. ۵۲ سال در المپیک نبودیم.»

تیم ملی والیبال ایران در روز‌های شلوغ سال ۲۰۲۳ که منتهی به المپیک است روز به روز افول کرد. در خرداد امسال در لیگ ملت‌های والیبال تیم ملی از ۱۲ بازی تنها به دو پیروزی رسید و در ۱۰ بازی شکست خورد. در آن مسابقات به لطف امتیازات فریز شده ایران از سوی فدراسیون جهانی جایگاه ایران در رنکینگ جهانی ثابت ماند، اما در مسابقات بعدی عملکرد ضعیف تیم ملی باعث شد جایگاه ایران در رنکینگ جهانی سقوط کند که در این یک دهه بی‌سابقه بود.

تیم ملی در مسابقات قهرمانی آسیا به میزبانی ایران هم نشان داد روز به روز ضعیف‌تر شده به طوری که حتی زورش به ژاپن که سال‌ها از والیبال ایران عقب بود، دیگر نرسید. ژاپنی‌ها در لیگ ملت‌ها نشان دادند یک سر و گردن از والیبال ایران بالاتر هستند و در این مسابقات برای اولین بار روی سکو سومی قرار گرفتند. حالا این تیم داعیه فتح سکو‌های جهانی را دارد و از سطح قاره آسیا گذشته است. در انتخابی المپیک هم اوج افول والیبال ایران را شاهد بودیم. زمانی که تیم ایران حتی مقابل تیم‌های پایین‌تر از خودش هم نای ایستادگی نداشت و در نهایت در رنکینگ جهانی با قرار گرفتن در جایگاه پانزدهمی، شرایط حضورش در المپیک را به، اما و اگر کشاند.

تعلیق در راه است؟

سال گذشته در جریان بحث بازنشستگی داورزنی و رفتن او از مدیریت فدراسیون والیبال، بحث تعلیق این فدراسیون به میان آمد. در واقع فدراسیون‌نشینان معتقد بودند که طبق اساسنامه فدراسیون جهانی داورزنی می‌تواند به فعالیت خود ادامه دهد و بازنشستگی معنی برای او نمی‌شود و اگر مسئولان مانع این موضوع شوند، تعلیق در انتظار والیبال ایران است! در حالی که این موضوع خیلی بعید به نظر می‌رسد چرا که اگر داورزنی بازنشسته شود، او طبق قوانین داخلی کشور نمی‌تواند رئیس فدراسیون شود.

در واقع اگرچه طبق اساسنامه فدراسیون جهانی امکان ادامه ریاست او در فدراسیون والیبال در صورتی که در مجمع رأی بیاورد منعی ندارد، اما آن چیزی که برای فدراسیون جهانی والیبال اهمیت دارد رعایت قوانین داخلی هر کشور است. پس با این شرایط تعلیقی در کار نیست. تعارض قوانین داخلی و خارجی سردرگمی را برای انتخابات فدراسیون والیبال ایجاد کرده است، البته پیش از این داورزنی از هماهنگی با سازمان ورزش کشور صحبت کرده بود و باید دید در روز‌های آینده این مجمع انتخاباتی چه سرنوشتی خواهد داشت.

حالا داورزنی که روز‌های افول والیبال در اواخر دوران مدیریت او رقم خورده عزمش را جزم کرده تا با جذب مربی خارجی، والیبال ایران را دوباره به روز‌های اوج خود برگرداند. اما قوانین داخلی و خارجی کلاف سردرگمی شده که انتخابات والیبال را تحت‌الشعاع قرار داده است.

منبع: فرارو

کلیدواژه: محمدرضا داورزنی فدراسیون والیبال قیمت طلا و ارز قیمت موبایل رئیس فدراسیون والیبال بازنشستگی داورزنی فدراسیون جهانی مدیریت داورزنی والیبال ایران بحث بازنشستگی دوران مدیریت قوانین داخلی تیم ملی مطرح شد سال ها روز ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۹۵۱۵۹۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سکوت جامعه آرامش قبل از طوفان است /حکومت پس از جنبش مهسا به رویه سابق برگشت / زندگی گراها فاقد توانمندی برای ایجاد سامانه های جدید قدرت هستند

گروه اندیشه: در یازدهمین جلسه از سلسله نشست های جامعه مدنی موسسه رحمان، دکتر محمدجواد غلامرضا کاشی عضو هیات علمی دانشگاه علامه طباطبایی، دیدگاه های خود را با عنوان «زندگی روزمره، دولت و جامعه مدنی» مطرح کرد. تغییر ماهیت جامعه مدنی، و برآمدن نیروهای جدید در فضای جامعه ایران، تغییر از نگاه هگلی به نگاه لوفوری برای تبیین جایگاه زندگی روزمره، ایجاد زبان جدید و گسترده توسط نسل های جدید به جای زبان قدیم که در انحصار دانشگاهیان بود، در سخنان کاشی از برجستگی ویژه ای برخوردار بود. پس از انتشار این سخنرانی در خبرگزاری خبرآنلاین، با توجه به حساسیت بحث، بازخوردهایی داشت. از این رو تلاش کردیم در گفت و گو با صاحبنظران ، تحلیل ها و اطلاعات بیشتر در اختیار مخاطبان قرار بدهیم. دکتر نعمت الله فاضلی استاد بازنشسته پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی با توجه به حساسیت موضوع در گفت و گویی کوتاه، با تایید و نقد سخنان دکتر کاشی، دیدگاه های خود را در این زمینه مطرح کرد. این گفت وگو از نظرتان می گذرد:

تایید و تصحیح برخی سخنان دکتر کاشی

فاضلی با تاکید بر این که با «تحلیل آقای دکتر کاشی موافق» است که «ایران امروز به یک رویکرد زندگی گرا رسیده» و «همچنین ایرانیان به یک آغاز جدید نیز نیاز» دارند در باره نگاه کاشی به نگاه هگلی به جامعه مدنی گفت: «تصور نمی کنم جامعه مدنی در ایران حتی به معنای هگلی اش به طور کامل مضمحل شده باشد. بلکه می توان گفت شکل های جدیدی دارد گسترش می یابد. ولی این را هم قبول دارم که نقش زندگی روزمره و کنش گری های روزمره و نقش عاملیت فردی، بسیار وسیع و گسترده شده است. ضمن این که قبول دارم آن رژیم های حقیقت مانند گفتمان های ناسیونالیستی، اسلام گرایی، یا چپ مارکسیستی یا هر شکل دیگری از کلان روایت ها به پایان راه خود رسیده اند. آن ها همچنین نمی توانند و قادر نیستند انسجام بخش به جامعه برای تحولات باشند. اما سازماندهی جمعی برای پیشرفت اجتماعی یک ضرورت تام است و نمی تواند از بین برود.»

او با تاکید بر این که «جامعه مدنی آریستوکرات که در سخنان آقای دکتر کاشی بود، شاید تعبیر مناسب و درستی برای دوره مشروطه و دوره پهلوی اول باشد، اما در دوره پساانقلاب ۵۷ پس از مدتی طبقه آریستوکرات نداشتیم» گفت: « از این رو نمی توانم بگویم جامعه مدنی آریستوکرات بود، زیرا ما با دانشگاه توده مواجه شدیم. دانشگاهی که همگانی است و قشر تحصیلکرده، محدود به طبقات اعیان و اشراف نبود. به همین دلیل تحصیلکردگان، و دانشگاهیان، روزنامه نگاران، هنرمندان، نویسندگان، خوانندگان، یک طبقه متوسط فراگیر فرهنگی را تشکیل داده بودند که هنوز هم همین است. البته دیدگاه دکتر کاشی را قبول دارم که جامعه مدنی آریستوکراتی که در دوره های مشروطه و پهلوی شکل گرفت، و حتی در اوایل انقلاب نیز تا حدودی بود، در حال حاضر دیگر برای ما معنا ندارد، و نمی تواند کارکردی در تحولات اجتماعی داشته باشد. ولی طبقه متوسط فراگیر فرهنگی، اتفاقا از طریق سبک زندگی و تجربه های زندگی روزمره اش، از طریق تجربه های بدنمند و جسمانی اش، و از طریق تجربه هایی که معطوف به امور بسیار ساده زندگی هست، دارد مقاومت می کند و به حاکمیت فشار می آورد، و نیروهای مسلط سیاسی را به چالش می کشد، که نمونه بارز آن زنان هستند.»

جمعیت، شرایط پیچیده و دلایل آن

این استاد بازنشسته دانشگاه با اشاره به این که قبول دارد «در وضعیت بسیار پیچیده و بحرانی قرار داریم» گفت: « این تعبیر دکتر کاشی رو تایید می کنم که وضعیت کنونی نسبت به دوره مشروطه و دیگر دوره ها بسیار پیچیده تر و خطرناک تر است. زیرا ما در سال های ۱۳۰۰ و قبل از آن، جمعیت ایران حدود تا ۱۲ میلیون نفر بود. این جمعیت اکنون به حدود ۹۰ میلیون نفر افزایش یافته است. بنابراین جمعیت ایران ۹ برابر شده است. بنابراین جامعه ای با این حجم جمعیتی، و حضور تکثری از گرایش های سیاسی، اخلاقی، فرهنگی، و اجتماعی، طبیعی است پیچیده و پیش بینی ناپذیرتر باشد. فراموش نکنیم به میزانی که جمعیت برای مثال از ۱۰ میلیون نفر به ۲۰ میلیون نفر افزایش می یابد، پیچیدگی جامعه نیز به صورت تصاعد هندسی ضریب دو نمی خورد، بلکه ضریب تا ۱۰ می خورد.»

او افزود: « با موقعیت جدید، جامعه ایران دیگر جامعه عشایری و حتی روستایی نیست. بلکه بیش از ۷۵ درصد جمعیت جامعه ایرانی در کلانشهرها و شهرها زندگی می کنند. این ساختار شهری و کلانشهری، حیات ذهنی، روانی، عاطفی، اخلاقی، وسیاسی بسیار پیچیده و متفاوتی از حیات ذهنی و اجتماعی تمام دوره های گذشته ما به وجود آورده است.»

فاضلی سپس به سطح سواد به عنوان عنصر دیگری از پیچیدگی جامعه ایران یاد کرد و گفت: «باید بگویم جامعه باسواد شده است. در دوره مشروطه تنها ۵ درصد جامعه باسواد بودند. امروزه حداقل ۸۰ درصد شهروندان جامعه ایرانی باسواد هستند؛ به عبارت دیگر جامعه خوانا و نویسا است. که این امر خود به تنهایی در جامعه ۹۰ میلیون نفری ایران، موتور بسیاری از تحولات و گرایش های بسیار پیچیده ای در جامعه شده و هست.»

ناکامی های سه تجربه بزرگ

این استاد بازنشسته دانشگاه در ادامه به سه تجربه مهم در تاریخ معاصر ایران اشاره کرد و گفت: « سه تجربه انقلاب مشروطه، شکل گیری ملت دولت جدید و انقلاب ۱۳۵۷، ناکامی هایی داشته اند که تجارب شان بر روی هم انباشته شده اند. این تجربه ها، ذهنیت اجتماعی ایرانیان، و تصور جمعی از خود و تاریخ خودشان را بسیار بسیار پیچیده تر از هر زمانی دیگر کرده است.»

او سپس به به برخوردهای خشونت آمیز حکومت اشاره کرد و گفت: «برخوردهایی هم که حکومت از سال ۱۳۸۸ تا ۱۴۰۱ به عمل آورده، جامعه را خشمگین تر، عصبی تر، و پیچیده تر و خلاف آنچه از اعمال خشونت منظور بوده، کرده است. به همین دلیل من با این سخن آقای دکتر کاشی به طور کامل توافق دارم؛ جامعه ما از دوره مشروطه و دوره آغاز شکل گیری ملت دولت رضا شاه، بسیار وضعیت پیچیده تر و مسایل و بحران های آن، بسیار بسیار حادتر است.»

فاضلی در ادامه به مسایل بسیار مهم جدید مانند «بحران محیط زیست به این معنا که آب، خاک، و هوای زمینی که در آن سکونت داریم، همه دچار تنش های بزرگ بحرانی» است اشاره کرد و گفت: «زندگی و بقا دچار بحران شده است. می خواهم تاکید کنم بحران محیط زیست در کنار بحران های دیگر نیاز به یک آغاز جدید را گوشزد می کند. راهبردهای گذشته، چه آن راهبردی که دولت اختیار کرده بود و چه راهبردی که مردم یا گروه های سیاسی داشتند، برای بقا یا بهبود جامعه دیگر کفایت نمی کنند تا جایی که راهبردهای مذکور حتی پایداری نسبی و موقت نیز ایجاد نمی کنند.»

دشواری تحلیل آینده ایران به دلیل رخدادپذیری آن

فاضلی نظرش را در باره تحلیل آینده این گونه بیان می کند: «این که آینده چه رخ خواهد داد، بسیار دشوار است، با اطمینان و قطعیت نمی توان از آن سخن گفت. زیرا جامعه امروز ایران رخدادپذیر شده است. منظورم از رخدادپذیر این است که مجموعه بحران ها، تنش ها و تعارضاتی که در جامعه بین حاکمیت و مردم ، و گروه های گوناگون به وجود آمده، جامعه را مستعد تنش های خیلی بزرگ و ناگهانی بر اساس رخدادهای کوچک اما حساسیت برانگیز کرده که می تواند از این طریق تحولاتی را رقم بزند به نحوی که زمینه اجتماعی و سیاسی را تغییر بدهد. نظری بر تحولات ۱۳۸۸ به این سو نشان می دهد رخدادهای کوچک همواره زمینه ساز تغییرات بوده اند. هم بازی حکومت در عرصه سیاسی، و هم بازی بازیگران درون جامعه در مقابل آنان قواعد پیچیده تری پیدا کردند. این است که در جامعه رخدادپذیر ما نمی توانیم با تبیین علل و عوامل سیستمی یا تبیین علل و عوامل مادی عینی موجود، تصویر آینده را نشان بدهیم.»

این استاد بازنشسته دانشگاه در ادامه با اشاره به این که «در ارتباط با رخدادها، حکومت تنها راهبرد مبتنی بر خشونت و ابزارهای متناسب با آن را به کار گرفته» گفت: « حکومت تا کنون از ابزار زور و خشونت استفاده کرده است. حال باید دید که این ابزار زور تا چه اندازه قادر بوده رخدادهایی را که شکل می گیرند، مدیریت بکند. زیرا در وضعیتی که در حال حاضر قرار دارد، در ظاهر جامعه ساکت است، ولی ممکن است که این سکوت آرامش قبل از طوفان باشد. همان طور که تا کنون نیز این گونه بوده است. جامعه رخدادپذیر یک دوره آرامش قبل از طوفان و یک دوره طوفانی شدن جامعه دارد. تجربه ۱۰ سال اخیر نشان می دهد همواره آرامش قبل از طوفان، و شکل گیری طوفان و بعد سرکوب رخ داده است.»

چرا تاکنون «آغاز» شکل نگرفته؟

فاضلی سپس نظریه ضرورت شکل گیری «آغاز نو» را مورد انتقاد قرارداد و گفت: «دیدگاهی که آقای دکتر کاشی ارائه کردند، این است که آغازی باید شکل بگیرد. منظور ایشان از شکل گیری آغاز این است که تمام آنچه حکومت در گذشته تا الآن برای مواجهه با چالش ها و بحران ها داشته، کنار بگذارد، و طرحی نو دراندازد. پرسشی که ایشان پاسخ نمی دهد، این است که چرا تا حالا چنین آغازی شکل نگرفته است؟ چرا حاکمیت که مدت های طولانی است نسبت به وضعیت بحرانی در کشور آگاه شده ، طرحی نو در نینداخته است؟ پاسخ به این پرسش برعهده اندیشمندان علوم سیاسی است. ایشان در این باره پاسخی نداده اند. تنها به این اکتفا کرده اند که راه های گذشته را تجربه نکنیم و طرحی نو درانداخته شود.»

او افزود: «تضور من این است تا زمانی که نیروهای اجتماعی و معترض و ناراضی با ویژگی های گوناگونی که دارند، آن اندازه توانایی نداشته باشند که در برابر فشار حاکمیت خودشان را اثبات کنند، احتمالا حکومت همچنان از ابزار زور استفاده خواهد کرد. مگر این که سیر تحولات جامعه به گونه ای پیش برود، که تولید قدرت برای حاکمیت به صرفه نباشد. به عبارت دیگر اگر حاکمیت ببیند که با راهبردهای امنیتی نظامی و هزینه ای که به لحاظ مادی و عینی اقتصادی و سیاسی برایش به بار می آورد، هر روز ضعیف تر می شود، در این صورت به طرحی نو خواهد اندیشید و آغازی را دنبال خواهد کرد.»

شرایط شکل گیری آغاز؛ اشتباه کردم

این استاد بازنشسته دانشگاه در ادامه در پاسخ به این سوال که «آیا جامعه به این توانایی می رسد که تولید قدرت بیش از حد برای نظام سیاسی مقرون به صرفه نباشد، و به اتخاذ آغازی تازه ناگزیر شود؟» می گوید: «تصور می کنم تا یک رویارویی دیگر بین نظام سیاسی با مردم به وجود نیاید، چنین آغازی شکل نخواهد گرفت. در جنبش مهسا تصور می کردم که اگر حکومت به پایداری سیاسی نسبی برسد، آغاز و طرح نو خود را مطرح می کند، ولی اشتباه کردم. بعدها تجربه و زمان نشان داد که حاکمیت همچنان تصور می کند که با زور و راهبرد نظامی امنیتی می تواند جامعه را مدیریت بکند. به همین دلیل تصور می کنم اکنون تا یک زورآزمایی دیگر در شهر رخ ندهد، و نظام سیاسی به این نتیجه نرسد که نمی تواند با راهبرد امنیتی نظامی قدرت را پایدار بکند، هیچ آغاز و طرح نویی، شکل نخواهد گرفت».

فاضلی در ادامه افزود: «البته این ها به این شرط است که تحولات غیرمترقبه ای مثل جنگ در منطقه، فشارهای بین المللی خیلی وسیعتر از آنچه که تاکنون بوده است، یا تحولاتی در راس هرم نظام سیاسی، رخ ندهد. اگر چنین تحولاتی رخ ندهد و بخواهد تنها در یک روالی که تا کنون تجربه شده، یعنی درگیری میان حکومت و ناراضیان، معترضان، و به طور خلاصه مردم، فکر می کنم آن چیزی که تعیین کننده خواهد بود «برخورد» بعدی است که آیا بعد از آن، حکومت به این نتیجه می رسد که برای حفظ و پایداری خودش، باید تحولات بنیادینی را در گفتمان، سیاست ها، اقدامات، برنامه ها و اجراهای خودش، ایجاد بکند، یا نه؟

به غیر از مقاومت زندگی گرایی، فلج سازی بوروکراسی کشور

فاضلی با تاکید بر این که « آقای دکتر کاشی به درستی اشاره کردند در جامعه نیروهای زندگی گرا، و سیاست زندگی، حاکم شده است» سپس گفت: « ایشان همچنین زندگی گرایی و سیاست زندگی را از ایدئولوژی های اسلام گرایی، ملی گرایی، و چپ گرایی و لیبرالیسم گرایی متمایز کرده و گفته اند که این زندگی گرایی شکل جدیدی از سیاست است که در جامعه ظاهر شده است. اما پرسش این است که زندگی گرایی اگر بخواهد به صورت آلترناتیو و یا بدیلی برای سیاست حاکم باشد، هنوز از تعریفی روشن برخوردار نیست و تنها در جایگاه مقاومت می‌تواند کارهایی را به پیش ببرد. ولی در وجه ایجابی ، نمی تواند سامان سیاسی جدیدی را ایجاد کند.»

او افزود: « فراسیاست مردم، در مقابل سیاست حاکمیت، فقط زندگی گرایی نیست. مردم به عنوان نیروهایی که در بدنه بوروکراسی و سازمان های جامعه فعالیت می کنند، چون ناراضی و برخی حتی خشمگین هستند، عموما با اشکال پیچیده ای از کارشکنی ها، سستی ، بی توجهی ، عدم انجام وظایف کاری، کارشناسی، و اداری، در عمل ماشین بوروکراسی و اداری و سازمانی نظام حکمرانی را با چالش روبه رو کرده اند. این چالش بیشتر هم خواهد شد. به ویژه اگر در نظر بگیریم که نارضایتی های ناشی از شرایط اقتصادی زندگی، که تورم و مالیات ها به مردم تحمیل کرده، روز به روز مردم را بیشتر به این سمت و سو سوق می دهد که هرجایی که هستند، ماشین دولت را کندتر و کندتر بکنند.»

این استاد سابق دانشگاه، با اشاره به این که «این ها، هزینه های تولید قدرت حکومت را بسیار بسیار سنگین می کند. از این رو فقط سیاست زندگی گرایی نیست که مقاومت را ایجاد کرده است، بلکه شکل های پیچیده ای از ناهمکاری، با هدف ها و برنامه های حکومت در نظام اداری هم شکل گرفته است.» افزود: « به هر اندازه که دولت به قطبی شدن جامعه دامن بزند، یعنی نیروهای حامی و طرفدار خودش را به طور نمادین متمایز بکند، و سیاست حامی پروری اش را گسترش بدهد، در عمل هم تنش های زندگی گرایی، و هم تنش های بوروکراتیکی که مردم ایجاد می کنند، کار را برای ایجاد ثبات سیاسی توسط حاکمیت دشوار و دشوارتر می کند. از این رو می خواهم بگویم تنها در صحنه خیابان ها نیست که شاهد تنش حاکمیت با مردم هستیم. زیر پوست سازمان ها هم تنش بزرگی، شکل گرفته است.»

سناریوهای آینده

فاضلی در ادامه در ارتباط به سناریوهای آینده تاکید کرد که تصور می کند «یکی از سه سناریو، ممکن است در آینده نزدیک، یعنی در دو سه سال آینده، ورق را برگرداند.» او سه سناریو را این گونه شرح داد:

«سناریوی اول: تغییر از طریق وقوع رخدادی در نیروهای سیاسی درون حاکمیت، و یا در حوزه رهبری .

سناریوی دوم: ناآرامی های گسترده شعله ور شده، یک زورآزمایی دیگر در خیابان ها میان جامعه معترض و حاکمیت رخ بدهد.

سنارویوی سوم: هزینه های مبارزه فرسایشی و کاهنده ای که میان سیاست زندگی مردم و کارشکنی های گسترده در سازمان ها وجود دارد، حاکمیت نتواند تامین بکند.

طبیعی است اگر سه مورد بالا با تنش های منطقه ای، تحریم های گسترده تر، یا بحران های زیست محیطی ناگهانی شدیدتر همراه بشود، بر سرعت تغییرات می افزاید.»

بیشتر بخوانید:

حال خراب سیاست های فرهنگی / قانون چیست، صدا و سیما و دولت چه می گویند، مردم چه می کنند؟/ بدون تفکیک نهادی سیاست فرهنگی نخواهیم داشت
زوال نگرانی مشترک متفکران امروز از فوکویاما و پیکتی تا عجم‌اغلو/ فناوری الزاما موجودی معصوم نیست
انقلاب علمی خاموش و انفعال ما / پیشگامی تولید فکر نیازمند آزاداندیشی از قیدهای تحمیلی است ۲۱۶۲۱۶ برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1900116